داس چشمانش علف های هرز وجودم را دانه دانه درو می کرد.

هرچه سعی می کردم خودم را به دست باد بسپارم تا از چنگال داسش رها شوم نشد که نشد.

برق، شوق نگاهش که به مانند ریسمانی محکم بود،

تمام وجودم را مانند قنداقی در بر گرفته بود.

به خودم که آمدم دیدم،

نه می توانم ببینم و بشنوم و نفس بکشم و فرار کنم.

حتی قدرت تکلمم را از دست داده بودم.

با اینکه خودم را با مرگ بی فاصله می دیدم،

ولی بی میل هم نبودم!!!...

 

 

یادم آمد...

 بچه که بودم، پیری این حس را برایم تعریف کرده بود.

گفت هر وقت احساس کردی این حس ها را...

بی گدار بگریز...

که اگر گرفتار شدی دیگر تمام است

و چون من در اوج جوانی پیر می شوی و آواره بیابان.

در تمام این سالها تمرین کردم.

خودم را برای چُنین لحظه ای آماده کردم.

تا راحت بُگریزم...

اما نمی دانم چرا هرچه سعی می کنم نمی شود.

بی اختیار به سویش می روم!!!.

پیر گفته بود اینها همه علایم سرطان است.

سرطان عشق ...

که همچون جذام وجودت را می خورد.

نوع این بیماری نادر...

ولی فراوان است!!!!!!!!!!

اگر به آن دامن زنی

در درونت گر می گیرد و خاکسترت می کند...

 

 

 

و چون من سوار بر باد فنا روانه بیابان.

عجب بیماری، عجیب و وحشتناک و مهلکی...

از آن عجیب تر طعمش از عسل شیرین تر است.

عجب اعجوبه ایست این جناب سرطان!!!

و چه جاذبه ای دارد.

 

راســـــــــــتی آن پیـــــــــــــــــر مجــــــــــــــــــنون بــــــــود!.

 

اگر او مجنون بود پس من کیم؟؟؟!!!.

 

تا به حال ندیده بودم، بیماری چون من...

که از دردی که می کشد و خواهد برد، این چُنین لذت برد.

 

آهــــــــــــــــــــــای تو واقعا کیـــــــــــــــــــــستی؟!

 

ای سرطان که هم مانند جذامی ، هم آتش و همچون داس علف های هرز وجودم را درو می کنی!!!!!!!!

چه هیولای بامزه و دوست داشتنی ای هستی، تــــو!!!

 

ای داس ِ، سرطانی ِ ، جذامی ِ، آتشین!

 

ای عـــــــــــــــشــــــــــــــق!!!.

 

 

 

 

 

11/5/85        

سربندر (هدیه صادقی __ جوزا)

 

 

 

 

 

نظرات شما عزیزان: